Beschrijving: Bas Choeur: Regie: Sarah Klingemann. Hier is een prachtig vormgegeven film, ogenschijnlijk eenvoudig als ABC. Het gaat niet om sterke verhalen, maar om bescheiden werk: we luisteren thuis of in de auto naar de liederen van Robert Schumann, we eten, we wassen ons, we vieren feest, we huilen, enz. Toch is de film duidelijk gebaseerd op ingewikkeld knoopwerk, misschien wel als een knipoog op zijn eigen manier naar de beroemde dubbele helixtrap in Chambord, het prachtige kasteel waar Jacques Demy zijn Peau d'Ane filmde, en waar ook veel scènes in deze film zijn opgenomen. Wat moeten we dan geloven? Ten eerste dat er geen ‘wij’ bestaat, dat vrouwen en mannen op asymmetrische wijze het zingen en luisteren, de jacht en de nederlaag delen. Dit precaire evenwicht wordt hier verheerlijkt, ook al is die glorie kwetsbaar. Twaalf mannen, twaalf zangers maken zich klaar voor een concert, waar hun koor zal veranderen in een groep discrete rouwenden, gekleed in witte overhemden versierd met epauletten die waardig zijn voor toreadors zonder arena, voor soldaten zonder strijd. Twaalf? Om welke Messias rouwen zij dan? Niemand hier mag toegeven, en al helemaal niet regisseur Sarah Klingemann, componist Nicolas Losson, geweldige zangcoach Claire Coursault-Béguin, noch briljante actrices Astrid Adverbe en Flora Thomas. Misschien (in de breedst mogelijke zin), misschien is het cynegene kunst, zoals in die jachttaferelen met wilde zwijnen en andere wezens die op de grond liggen; misschien is het "voedertijd" na de jacht, zoals op een schilderij dat de kamer siert waar het concert plaatsvindt; of misschien gaat het allemaal om ‘mannelijkheid’, zoals een actrice zegt, een andere naam voor vader, waar we afscheid van moeten leren nemen. (Jean-Pierre Rehm)